Ölüyorum seni özlemekten.. Sordun ya gerçekten bu kadar çok mu sevgin diye, kemik misketini çaldığım gün, street fighterda beni ilk yendiğin gün, aynı evde kalmak için uyuyor numarası yaptığımız gün, erik çalıp kaçtığımız, sadistçe sineklerin kıçını kopardığımız, yıllar geçip eşşek kadar olup masallardan caymadığımız, sabaha kadar serseri serseri dolaştığımız, uyuklayarak kahkahalar attığımız, kadehlerimizi "olmayanlar" için yere çarptığımız, kederlenip sessizliğe, eğlenip sevince dibine kadar vardığımız ve bunlar gibi binlerce günün her birinde çok sevdim seni.. Ben söyledim sen dinledin, ben ağladım sen sildin, sonra sen söyledin.. Yaşlarınla değil kalbinle anlattın kelamları.. Sussan da bildim ki o sözler kalbindeydi, gözlerindeydi, bir kahvenin en dibinde, telvesindeydi..Ben sormadan da söyledin, kaybetmek pahasına birşeyleri.. Şimdi yoksun, ben özleminden ölüyorum, küçük tarantulalar ormanda yolu şaşmış, kadehlerden biri boş kalmış, caddeler sessizleşmiş, sözler daha bir zorluyor, şimdi kahkahalar üç sesli çınlamıyor.. Verilen sözler tutulmuyor.. Hayal kırıklıkları boyumu aşıyor.. Şimdi ben daha zor atlıyorum tümseklerden elimden çekmediğinden.. Şimdi ben şafağı bekliyorum daha net görebileyim diye, günler daha bir yavaş ama bekliyorum aynı sevgiyle..

Zaman geçiyor.. İstemesek de büyüyoruz biz.. Kalbimize başka sevgiler almayı öğreniyoruz.. Kazanıyoruz- kaybediyoruz birşeyleri.. Daha da büyüyeceğiz, yıllar geçecek, o geçen yılların her birinde ben yine tam yanıbaşında duruyor olacağım, yine aynı sevgiyle..